Gecen hafta cok garip seyler oldu ve nihayetinde sag selamet bebegimize kavustuk..Ozetle yazayim: 5 Temmuzda annem geldi. O gelmeden dogum yaparim diye cok korkuyordum.Megerse benim oglanin zaten hic gelmeye niyeti yokmus. Gunler gecti bebek yerinden gayet memnun. Her gece yatarken bu gece insallah diye dua edip oyle yatmaya basladik...Agirlastigim icin artik alisveris merkezleri bile cazibesini yitirmisti benim icin.
Son dr randevusunda doktorumla gorustuk ve eger due dateimi gecersem 3 gun sonra beni doguma alabilecegini soyledi ve sabirli olmami tembihledi...
13 temmuz aksam 9 gibi yemek yedik.11 gibi Ismail ve ben kusmaya basladik. Anladik ki yedigimiz mantarlardan zehirlendik. 911 i aradik, bizi almaya geldiler kusmalar ambulansta ve hastanede de devam etti.Doktorumu aradik ve bebege bisey olabilir mi acaba diye beni labor bolumune aldilar, Ismail asagida seruma bagli kaldi.Neyse ki benim kan sonuclarim temiz cikti ama Ismail de karacigerde biseyler yuksek cikti. 14 Temmuz sabahi 5 gibi beni ikinci kez us ye aldilar ve bebegin suyunun cok azaldigini ve beni hemen doguma almalari gerektigini soylediler.Hic hazirlikli degildim.Gida zehirlenmesi sonucu suyumun azaldigini ogrenmem her serde bir hayir oldugunu bir kere daha gosterdi bana. Sabah 8:30 da doguma hazirladilar ve tam 24 saat yani ertesi gunun sabahina kadar (15 temmuz ki due date im oluyor) sanci cektim. Son saatlerde epidural aldim..Iyi ki almisim dayanilacak gibi degildi.Bebek gelmek bilmiyordu. En sonunda bebegin kalp atislari zayiflayinca sezeryana karar verdiler.Artik yalvariyordum beni sezeryana alin diye.Bir yandan cok korkuyordum.Hersey oyle ters gitti ki ya olursem ya da bebegimize bisey olursa diye aklimda birsuru senaryolar olusuyordu. Sezeryan boyunca okudum okudum ve agladim.Ismail kameraya cekti..15 dk kadar surdu ve Rabbime sukurler olsun Nail Emrenin aglama sesiyle herseyi unuttum. Sabah 9:29 da tombik bir bebisimiz oldu. 3715 gr agirliginda ve 52 cm boyunda.Babasi ve benim karisimim olan minicik birsey..Simdi anneligin ne kadar guzel bir duygu oldugunu anliyorum ve tadini cikariyorum.Hala inanabilmis degilim.Ismaille ikide birde birbirimize bakip " bu cocuk gercekten bizim mi?" diye sorup duruyoruz.Allah isteyen herkese anneligi-babaligi yasamayi nasip etsin. Tum arkadaslarima isimleriyle dua ettim.Ozellikle bebek isteyenlere.Insallah kabul olur ve hayirlisiyla onlar da bu guzelligi yasarlar en kisa zamanda.
